Ik geloof
Zoekende geweest
Mijn naam is Nancy Zoutman – Melessen uit de stad Groningen.
Ik ben mijn volwassen leven altijd een beetje zoekende geweest, omdat ik wel geloofde in Jezus, zijn weg en het licht, maar het niet zo goed wist. Maar ik heb me nooit ergens echt geborgen gevoeld, in een religieuze gemeenschap.
Toen ik eind dertig was werd mijn vader ongeneeslijk ziek.
Op zijn sterfbed in het ziekenhuis kwamen wij als gezin in aanraking met een jonge priester uit Hoogezand, pastoor Peter Wellen.
Mijn vader werd in het ziekenhuis gedoopt en kreeg het vormsel.
Tijdens die merkwaardige ceremonie ervoer ik diep in de stilte van mijn hart de aanraking van God’s hand.
Ik wist dat hij het was! De kracht en de troost en de heel duidelijke helpende hand. Het gevoel gedragen te worden.
Het was overduidelijk! Ik had op TV wel eens programma’s gezien waarin mensen dit vertelde en dat kon ik nooit echt geloven.
In die ziekenhuiskamer wist ik dat het de waarheid was.
Pastoor Peter Wellen heeft ons gezin de hele weg bijgestaan, tot en met de begrafenis, op de Rooms Katholieke begraafplaats in Hoogezand-Sappemeer.
En ook daarna bleef hij ins ons leven.
Ik heb veel met hem gesproken over mijn ervaring en mijn verdriet.
Samen met mijn echtgenoot Aldert, die Gereformeerd was gedoopt en opgevoed maar daar weinig bij voelde, zijn we bij pastoor Wellen in ‘een klasje’ gegaan.
Iedere week een lesavond op de pastorie en Hoogezand-Sappemeer.ik werd gedoopt op 41-jarige leeftijd en het vormsel kreeg en mijn echtgenoot het vormsel kreeg.
Samen met nog zo’n 12 á 13 andere volwassenen overigens.
Twee jaar later werd ook mijn moeder ongeneeslijk ziek en begeleidde pastoor Wellen wederom het sterfbed en de begrafenis.
Mijn beide ouders waren veel te jong: vader 67 en moeder 68 jaar.
Ik werd op mijn 44e wees.
Toch is de troost van God en de steun van pastoor Wellen zo ongelooflijk belangrijk geweest!
Ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat ik een actief praktiserende Katholiek ben.
Maar mijn geloof is er altijd.
Als geloof ter sprake komt, ook in de social media, zal ik het uitdragen.
Het is een belangrijke factor in mijn leven!
Mijn geloof is door het COVID-19 virus niet veranderd.
Daarmee bedoel ik de intensiteit die ik zelf ervaar.
Wel vraag ik me af, en heb daar best vaak gesprekken over met mijn echtgenoot, of het een waarschuwing is van onze Schepper?
Toch een bepaalde vingerwijzing dat wij Moeder Aarde zeer veronachtzamen?
Dat we met z’n allen veel te veel en te lang gericht zijn geweest op materiële zaken en niet meer op menselijke waarden?
Dat wereldwijd het hele leven stil valt is wel een teken, vind ik…
We moeten bijzonder goed gaan nadenken over hoe nu verder.
En het meest urgente van alles vind ik op dit moment het in veiligheid brengen van kinderen die onder erbarmelijke omstandigheden hun voetjes op Europese bodem hebben gezet, en die in de vluchtelingenkampen in Griekenland aan alle kanten worden bedreigd. Dat mag niet langer voortduren! Ik zie het als een keiharde opdracht van onze schepper om te gaan zorgen voor de kwetsbaren op ons continent.